Non sei como se chama, pero tampouco me importa…
Todos os días, a tódalas horas, o violinista do Corte Inglés, séntase nunha incómoda cadeira de praia diante da cabina telefónica, interpretando música clásica barroca coa mirada triste. O violín está descolorido, quizás nunca fose pintado, mortecino e elegante, como quen o acaricia…
Na tapa do violín caen poucos céntimos de euro para un músico entrado en anos, quen os recibe coa súa mellor sonrisa, cando quenta o sol.
FOTO Y TEXTO: Fina Roca