Capadocia é unha rexión histórica de Anatolia Central, en Turquía, que se caracteriza por ter unha formación xeológica única no mundo e por su patrimonio histórico e cultural. No ano 1985 foi incluída pola Unesco na lista del Patrimonio da Humanidad, con una zona protegida de 9576 ha.1
Estar alí é coma estar noutro mundo, nun lugar paradisíaco polo que non pasa o tempo. Cpadocia siginifica un lugar de fermosos cabalos.
Fina Roca no val de Goreme. Un museo ao aire libre.
Na fábrica de alfombras da Capadocia
Fina Roca na árbore dos desexos, en Goreme.
Museo ao aire libre de Goreme http://www.goreme.com/spanish/goreme-open-air-museum.php
Fina Roca na cidade subterránea, http://www.goreme.com/spanish/derinkuyu-underground-city.php, son oito pisos baixo terra e as veces hai que pasar dunha estancia a outra a catro patas.
Mágoa non poder viaxar en globo por culpa da ventisca, pero outro ano será, non perdo a esperanza de volver a este maravilloso país. Fina Roca
Mezquita de SULTAN Ahmet (1603-1617). A Mezquita azul
A máis grande e fastuosa de Estambul. Está aberta ao culto e só os musulmans poden entrar pola porta principal. O resto entra por unha porta lateral, descalzos e as mulleres con velo ou pano na testa que che proporcionan na garita de entrada. Situada ao lado do pazo de Topkapi. Recibe o nome de Mezquita azul polos 21.043 azulexos utilizados na súa construcción
SANTA SOFÍA DE CONSTANTINOPLA. AYA SOFÍA
Considérase a obra máis grande e sagrada do imperio bizantino. Foi utilizada como igrexa perante 916 anos (537-1453) e como mezquita 481 anos (1453-1934). Hoxe en día está aberta ao público como museo. Su cúpula de 55,6 m de altura está situada entre as cinco máis altas do mundo, ten forma de elipse. Os mosaicos son impresionantes…
Singapur é un dos centros financieiros máis importante do mundo, xogando un papel preponderante no comercio internacional e na economía mundial. Malia ser un Estado moderno cos seus rañaceos de cristal e aceiro, museos, centros comerciais e de ocio contemporáneo, conserva o encanto dos tempos precedentes, un legado multicultural con asentamentos musulmáns, chineses, Chinatown coas súas pagodas templos e museos, e a elegancia da arquitectura colonial hindú, LITTLE INDI, cos seus hoteis impresionantes (Rafles), cafés e centros comerciais con marcas de luxo. A zoa onde se atopa a pequena India estaba ocupada por europeos e euroasiáticos, pero na segunda mitade do s.XIX instalouse a pobación malaia, a máis refinada e elegante da illa.
Os mercados máis tradicionais coas súas tendas de comida ao aire libre forman parte da vida singapureña, dos que hai que destacar a gran limpeza e os productos de primeira calidade a prezos moi asequibles. A moeda é o dólar singapureño= 1´75 euros. As tres culturas maioritarias conviven pacificamente. De feito nunha mesma rúa podemos admirar unha pagoda china, un templo hinduísta e unha mezquita, por faltar non faltan nin as Catedrais anglicanas, nin as Católicas, mesmo atopeime cunha Igrexa católica coas súa gruta de Lourdes no xardín:
O rio Singapur serpentea o centro da ciudade entre rañaceos, parques, edificios coloniais, catedrais católicas e anglicanas, templos hinduístas, pagodas chinesas e mezquitas. A zoa da movida está en Clarke Quay na riveira do río, eiquí hai bares e baretos de todo tipo, así como as mellores marisquerías do mundo cos seus viveiros ao aire libre, amén das tendas tradicionais, espectáculos ao aire libre e, incluso, tranquilos paseos en lanchiñas ou botes de remos. Nesta zoa hai botellóns á europea pero non ves nada polo chan, vai todo para o contenedor. En Singapur están prohibidos o chicle e as pipas, e hai de ti como tires un papel ao chan…
¿E que pintaba eu en Singapur? Pois nin mais nin menos que asistir a voda do meu fillo pequeno que namorouse dunda singapureña hindú que vive en Mánchester. Ser madriña nunha voda hinduísta é algo inesquecible. Primeiro hai que percorrer os comercios de magníficas tendas para mercar as telas correspondentes dos noivos, madriña e resto de invitados. Logo levalas a modista, que fan un traballo fora de serie en 24 horas…
Participar na cerimonia de vestir, peinar e pintar coa xena á noiva é todo un espectáculo. Tres horas tardaron a súas tías casadas, que son quen teñen ese privilexio, mentres a súa nai e a nai do novio contemplan sentadas dando o visto bo. O noivo permanece en todo momento na casa, pero non debe entrar na habitación nupcial, só mulleres. A noiva vai cuberta de sedas e ouro…
Os padriños do noivo:
Os noivos:
Logo ven a cerimonia relixiosa, preciosa ¡Vamos das Mil e Una Noites! Sempre descalzos, tanto na casa da noiva como no templo Sri Arasakesari Sivan:
Primeiro chega o noivo cos seus padriños ao salón nupcial onde é recibido polo padriño da noiva, os sacerdotes e os músicos hindús:
Os músicos:
Esperando pola noiva no local social anexo ao templo, onde fan todo o ritual e onde se celebra o banquete nupcial.
Os noivos recén casados:
Curiosidades de Singapur:
O metro en Singapur, é dunha limpeza extraordinaria e na terminal do Sur o metro recrea un canal do rio Singapur polo que se pode navegar, no metro están as mellores marcas comerciais do mundo, Tífani, poño por caso:
O símbolo de Singapur é o Merlión unha criatura mítica mitade pez e mitade león, quen vixía dende o rio toda a mariña:
Non é difícil atopar hotel para tódolos bolsillos, recomendo dous:
Summerview en Little India, económico e boa relación calidade precio
Parkroyal on Kitchener ROAD, un catro estrelas con piscina, necesaria por queles pagos e no que nos aloxamos, tampouco foi caro tendo en conta a boa situación, atención e limpeza.
Históricamente la mayor parte de la ciudad fue parte del condado de Lancashire, con las zonas ubicadas al sur del río Mersey en el condado de Cheshire. Mánchester fue la primera ciudad industrializada del mundo y desempeñó un papel central durante la Revolución industrial. Se convirtió en el principal centro internacional de la fabricación textil y de hilado de algodón. Durante el siglo XIX adquirió el apodo de “Cottonopolis”, sugiriendo que era una metrópoli de las fábricas de algodón. El centro de la ciudad se encuentra en una lista provisional del Patrimonio de la Humanidad de la Unesco, debido principalmente a la red de canales y molinos construidos durante los siglos XVIII y XIX. El centro histórico es precioso y la catedral es una gozada. Por lo demás no hay grean diferencia entre las demás ciudades industrializadas de Europa, amén de que tiene el centro comercial más grande de todo el Reino Unido, que parece una basílica. La primera línea férrea del mundo se construyó entre Mánchester y Liverpool en 1829 bajo la dirección de Stephenson.http://es.wikipedia.org/wiki/M%C3%A1nchester
Liverpool se hizo famoso por los Beatlhes y por ser uno de los puertos más negreros del mundo. Una de las principales causas de la riqueza de Liverpool fue la trata de negros y desde 1730 a 1770 salieron del puerto de Liverpool unos dos mil buques negreros y se calcula que en el espacio de once años sólo estos barcos transportaron a las colonias de América trescientos cuatro mil esclavos que fueron vendidos aproximadamente en un total de cuatrocientos millones de francos. Al final de ese siglo Liverpool controlaba más del 40% del comercio de esclavos de Europa y el 80% del Reino Unido. Pero en el siglo XX vinieron las vacas flojas y los habitantes de Liverpool pasaron hambre. Durante los años 1960, Liverpool se convirtió en un centro cultural juvenil, con The Beatles como máximos representantes. A partir de 1970 los muelles y las industrias cayeron en declive y en los años 80 la tasa de desempleo era de las más altas del Reino Unido e, incluso de Europa, los obreros salieron a la calle muertos de hambre. A finales de siglo se diseñó un plan de regeneración que continúa ahora y la economía se ha recuperado con crecimientos mayores a la media nacional. LLama la atención sus catedrales: la anglicana y la católica.
La catedral anglicana de Liverpool (oficialmente Church of Christ Cathedral y conocida en inglés como Liverpool Cathedral o Liverpool Anglican Cathedral), diseñada por sir Giles Gilbert Scott, fue iniciada en 1904 pero no se terminó hasta 1978, dieciocho años después de la muerte de Scott. El enorme edificio está construido en arenisca roja, en un austero estilo gótico del siglo XX que crea una atmósfera de espacio místico propia para el recogimiento. Es increible, te metes dentro, la recorres, subes al campanario y salvo por el color del material empleado crees que estás en un edificio de cinco siglos anteriores, por cierto, muy típico de todo el Reino Unido. Además te puedes tomar un vino dentro de la catedral, en el bar, mientras escuchas el magnífico órgano o simplemente admirando las vidrieras de estilo gótico. Puedes subir al campanario o a los pináculos de la catedral alternando ascensor con escaleras. Merece la pena porque las vistas son increibles aunque las mejores vistas son desde el pirulí de la radio. La catedral católica es otra cosa, de estilo modernos http://es.wikipedia.org/wiki/Catedral_Metropolitana_de_Liverpool
A quen lle foi ben en 2011, que non se preocupe por nada, pero a quen lle foi mal, que pense que o novo ano vai traer moi boas cousas, anque teremos que loitar todos e todas xuntas para evitar que a corrupción política e bancaria NON acabe connosco. Velaiquí Londres, preciosa cidade de 15.000.000 de habitantes aproximadamente, onde souberon conservar a arquitectura tradicional, e mesmo os parques.
Feliz ano amigos e amigas e graciñas por quererme, pero sobre todo pola paciencia que tedes conmigo, prometo facervos máis caso e escribir máis a miúdo, Fina Roca.
Vila Nova de Cerveira é un concello portugués que ofrece condicións envidables para os amigos/as de viaxar.
Cerveira fica na marxen esquerda do Rio Miño que fai fronteira con España. Esta cerca de Valença do Miño, a 37 km de Viana de Castelo e a 100 de Porto. Foi fundada por don Denis en 1320. Conta a lenda que, os Deuses do Olimpo, quixeron que fose rei un cervo, escollendo para o seu reinado e descendentes a terra portuguesa, que pasoou a chamarse terras de Cervaria por estar habitada por moitos cervos. Un día, un fidalgo desafiou ao rei Cervo, para apropiarse das súas terras, pero non puido co animal. Disque o devandito cervo quedou só no mundo e morreu de pena e aburremento desaparecendo do mapa a terra dos cervos.
O caso é que no escudo de Cerveira hai un cervo en campo de verde e no penedo máis alto un fermosísimo mirador dende o que se divisa a desembocadura do río Miño en todo o seu esplendor, que está presidido por unha escultura de ferrro de dimensións descomuniais en forma de cervo, obra do escultor portugués José Rodrigues, que simboliza a lonxevidade das terras de Cerveira, ou o que é igual: terra dos cervos.
A estrada de acceso ao mirador é moi estreita pero o firme está ben e hai onde aparcar arriba de todo. Paga a pena subir, a paisaxe é impresionate e o aire é puro. Podemos ver a desembocadura do río Miño en todo o seu espelendor e a orilla española
Hai moito que ver nesta singular vila: un castelo, casas e igrexas medievais. Rio navegable, productor de lampreas e meixoes (angulas) -un dito popular di que en Cerveira todo sabe a rio- feiras e bienais culturais, que lle dan o nome da vila da cultura. O mercadiño é impresionante. Pódese atopar de todo: cesteiros, ebanistas, ferreiros, xardineiros, roupa, zapatos, etc, a prezos moi asequibles. A cerámica, azulexos portugueses e cestos de vimbio son boísimos. Nas feiras reúnense os mestres da artesanía popular, anque a comercialización da roupa empeza a gañar terreo…
Celeiro é un porto galego, da mariña luguesa (VIVEIRO), cunha flota pesqueira moi importante, onde habería que borrar do mapa as construccións salvaxes e un varadoiro que fixeron na praia co seu chorreo continuo noite e día. Un lugar ligado a pesca e industria conserveira, onde o alcalde da quenda e Costas, foron capaces de desfacer unha praia, a de Lavandeiras, para facer unha piscina cuberta. Os habitantes de celeiro chámanse popularmente os chilindrís. Con todo o pobo é un encanto e garda as súas tradicións, tal como a procesión marítima de Celeiro, como colofón das festas patronais en honor de Santiago e Santa Ana, que duran seis días. Pero, a procesión non é en honor dos santos patróns senón da virxe do Carme. Engalanan o percorrido da imaxe con alfombras de flores. A procesión realízase en dúas etapas. O día 28 de xullo trala misa solemne (7 e media da tarde) baixan a Virxe dende a igrexa parroquial ata a lonxa, facendo parada e fonda na Casa de Saleta para escoitar a Salve Mariñeira e diante do monumento ao náufrago do escultor viveirense Neira Broch. Contra as doce da noite entra na Lonxa de celeiro entre cantigas, pétalos de rosa e Vivas: Viva a Virxe do Carme e viva Celeiro…
Ao día seguinte, as once da mañá sae da lonxa para embarcar e face-la procesión marítima entre foguetes e sereas. Tódolos barcos están engalanados de proa a popa, agás o barco portador (O Anxuela) que estaba de loito pola recén morte do seu patrón, levaba abandeira a media asta e non tiña o código marítimo de bandeiras e gallardetes.
Os chilindrís asocian as festas coa bandeira nacional! Pasan da galega! Só ondea en algún barco e casa. Nin na Igrexa nin na procesión, nin no barco portador, que este ano foi o Anxuela, non ondeaba a bandeira galega…
Velaquí a bandeira nacional por doquier…
A procesión marítima de Celeiro:
A Virxe do Carme no momento de embarcar e O Bautista Pino acompañándoa en procesión. É costume xeralizada almorzar nos barcos invitados polo armador. O Bautista Pino estaba capitaneado por Francisco (Paco) López Fernández…
A familia Pino e amigos dentro do barco o día da procesión marítima
A travesía no barco foi inenarrable e inesquecible. Difícil de explicar o que se sinte cando pasas a bocana da ría, en procesión, seguindo ao Anxuela, nun arrastreiro…
A procesión atrae a diversos persoeiros, como o mindoniense Manolo Montero Rego, vestido de bispo. Disque foi o libreiro de cámara de Álvaro Cunqueiro, o inspirador do mago Merlín. As monxas do asilo, Sor María e sor Josefa, tampouco quixeron perder pancada da procesión marítima, son de Ourense i encántalles navegar:
Entrando en Viveiro pola carretera da costa, en Covas, á altura do abandonado Pazo do Grallal hai un singular letrero co seguinte texto:
VIVEIRO EXCELENCIA TURÍSTICA. CEMITERIO
O cemiterio de Covas non ten nada de excelencia turística así quedeberon colocar o cartel para que os turistas admiren os monumentosurbanísticos dos constructores sen conciencia. Abonda con seguir a flecha para confirmar o que digo…
Velaquí: O letreiro está colocado entre dous edificios en construcción, a escasos metros da praia de Covas, e porta con porta dunha fermosa casa típica galega. Viva a excelencia turística e Lei de Costas!
Detrás dos devanditos edificios hai unha escombreira, en plena calzada, e un cemiterio de lixo e chatarra, e que dicir da perforadora dos constructores Los Molineros, que se está a carga-las hortas coas personas dentro:
Entre o pazo do Grallal e o primeiro edificio, Construccións Rego, deixaron un estúpido calexón que se traga o muro do Grallal:
Claro que, este pazo ten a negra!
Para rematar as excelencias turísticas, o Concello debeu contratar a tres xinetes da Hípica de Xove, que se pasean a cabalo polas beirarrúas do paseo marítimo, dan un garbeo polo parque deixando pastar e cagar libremente aos animais, mentre eles se toman unhas cañas:
A imaxe dos xinetes a cabalo é moi linda, sempre e cando non cagaran e os xinetes recolleran a merda, coido, que non é lugar para atalos na cantina do camping ao lado das persoas, e moito menos ir ao galope polas aceras en horas puntas…
Seguirei a contar as excelencias turísticas de Viveiro, unha vila que pasou de ser a perla do Cantábrico a un abalorio sen gusto pola ambición dos constructores, promotores e políticos da quenda.
Na costa Asturiana, un lugar fermosísimo, tanto para comer como para ver. Como vedes nin a chuvia pode disminuír o seu encanto. Ver nesta mesma web, a páxina de viaxes, dende Coruña a Asturias, pasando por Cudillero.
O día 31 de maio celebrouse o día mundial sen tabaco. A Xunta de Galicia sumouse a tan egrexio evento cunha guía para deixar de fumar: SOLTA AMARRAS.VIVE SEN TABACO…
Na Coruña montaron carpa-botiquín diante de Palesco, -onde celebraban o XIV Congreso Nacional y III Internacional da Sociedade Española de Menciña Preventiva-, na que non faltaba moneco inchable, chaveros, cuncas e bolsas de cores, bolis para facer pompas de xabrón, cartucheiras, pulseiras verdes e azuis coa bandeira galega, envoltas en celofán,MADE IN CHINA.
Carpa xunteira coa ruleta e espirómetros para medir o volúmen pulmonar e fluxo respiratorio.
Corramos un tupido veo en tor a ‘made en China’. Toleadas xunteiras? Non grazas!
Vaiamos ao que de verdade importa. A proba do espirómetro tiña premio para quen deixou de fumar, dous anos como mínimo. Podías optar por xira-la ruleta na procura dun regalo ou dar unha volta en barco pola ría. A que subscribe optou -faltaría máis!- por navegar a vela, pero, todos cantos espirómetrando estaban, que non eran poucos, prefiriron xogar coa ruleta de cores. Soltar amarras, vento en popa toda vela, non ía con eles…
O día estaba gris e neboento…
O Kanala capitaneado por Jorge Pena e a autora desta reportaxe.
Ás doce e media da mañá cinco ex fumadores embarcamos no devandito KANALA con base en Sada, -44 pies, 14´5 metros de eslora e pau de entre 22 e 23 m-, capitaneado por Jorge Pena, mariño experto en navegación e crucerios, quen adoita navegar sen límites ao redor do mundo. Saímos da dársena co motor ao relentí ata despega-las velas. A mar estaba calmiña, agás na bocana da ría, non chovía, non venteaba demasiado, nin había maruxía. Andar a vela é unha maravilla! Tras navegar pola ría, vento en popa, Jorge, achegounos ata o castelo de San Antón, actual museo da arte castreña, e bordeamos a monumental medusa do carbón, que están a piques de inaugurar…
A medusa portuaria vai acabar cos problemas do carbón, un cargueiro ao seu carón…
Castelo de San Antón dende a bocana da ría coruñesa, onde José María Bello, actual director, fixo unha importante labor de recopilación e explicación arqueolóxica. Paga a pena visitalo…
Kanala, kanala, kanala, quizais sexa un nome vasco, femenino analóxico de canal? Un lugar de Vizcaya, situado no mirador de Urdabai declarado pola UNESCO en 1984 reserva da biosfera? Ou grego? A Kanalia da illa de Citnos a 56 millass naúticas do Pireo. Quen sabe! Tanto ten! Non preguntei polo orixen do nome do veleiro, porque espero repetir experenzas e singladuras. Foi a única iniciativa da Xunta de Galicia que me gustou plenamente, e falo con propiedade xa que son foncionaria da categoría A con 35 anos de servizos prestados. Debería ser obrigatorio navegar, como mínimo unha vez ao ano.
Como deixei de fumar? Con moito mono. Estaba insoportable pero decidida a non volver coller un cigarro. Fixen unha lista de ventaxas e inconvintes. Era unha fumadora compulsiva, quemaba tres paquetes diarios de tabaco rubio. Decateime de que estaba a fumarme unha hipoteca, e quizais eso salvoume, amén de ver de cerca o cancro de pulmón. Que mal se pasa! Engordei un montón, porque deixei un vicio por outro: comía a mazo! Suprimín a comida, os bocatas denoite, polas zanahorías. Saía a correr por lugares inhóspitos e sen cartos, pois, en máis dunha ocasión vinme mercando tabaco, ou pedíndoo. Tardei seis meses en regular a situación, vai case para catro anos que non fumo, xa non me apetece, mellorei en saúde, podo andar sen cansar e recobrei o olfato. Fumei dende os 14 anos ata os 56. É difícil deixar de fumar sen axuda, pero non imposible. Ánimo!
Carpa xunteira coa ruleta e espirómetros para medir o volúmen pulmonar e fluxo respiratorio.
Castelo de San Antón dende a bocana da ría coruñesa, onde José María Bello, actual director, fixo unha importante labor de recopilación e explicación arqueolóxica. Paga a pena visitalo…