Categoría: Sen clasificar

Este enlace é unha xoia, a xoia da corona, non tedes máis que seleccionar o periódico que querades e lelo. Pinchade aquí:

  www.kiosko.net

 ?

A ensenada de A Coruña está formada polas praias de Riazor, Orzán, Matadeiro… Praias de augas limpas, tranquilas as veces e alporizadas outras, como debe ser. Recén veñen de concederlle un fermoso premio: o sonido das ondas da ensenada do Orzán é o máis fermoso do mundo:

 http://www.lavozdegalicia.com/coruna/2010/03/04/0003_8332898.htm

O caso é que os políticos de turno nunca están contentos con nada e non se lles ocurre outra cousa que facer o recheo da praia en contra da opinión pública, ecoloxistas e persoas de ben pensar e, máis aínda, escomenzar as obras agora, nos mellores días de sol para poder gozar da praia. Traen area de canteiras en gabarras que, cal dragado da ría, expulsan por grandes tubos ao areal coa consabida dispersión da mesma. Que ganas de gastat cartos onde non se debe, para que logo digan que hai crise. De momento, está cerrada ao público a praia do Orzán, dende o rompeolas ata a o Matadeiro, a zona dos surfeiros, que se quedaron sen lugar de práctica.

A area é de canteira e, anque estea lavada, é dura, moi dura, demasiado para poder pasear descalza… 

Antes. Augas limpas nas que bañarse en inverno e verán, unha gozada:

Agora. Po, augas branquecinas, raras e tubos a moreas…

Un grupo ecoloxista está a facer castelos de cartón e area xusto no rompeolas, no lugar onde se xuntan, ou separan, as praias do Orzán e Riazor, tamén están no facebook…

http://defendendoaspraias.wordpress.com/

Fotos e texto: Fina Roca

Non podo evitalo, me cabrea tanto arboricida neste parque, que se ben por zonas pode que ate quede ben, -grazas a oposición veciñal á tala indiscriminada- por outras a substitución da cor verde polo cemento e asfalto da mágoa velo. Nunca entenderei que se poda acabar con tantas arbores centenarias, frondosas e frutais – manciñeiras, pereiras, cerdeiras, zorolleiros ou figueiras-para acabar poñendo palmeiras ananas ou cipreses, pero, desto levo falando largo e tendido neste blog dende que empezaron as obras a bombo e plaltillo.

Losada non admite críticas adversas e, incluso, insulta ás súas propias electoras chamándolles maleducadas. Por que? Por negarse a saír na foto con el e por plantarlle cara cando ousa dicir que as árbores taladas estaban enfermas. El sí que está enfermo de poder e soberbia… 

Nesta zona vivía xente do común, que cultivaban as súas leiras…

No caso que nos ocupa unha imaxe vale máis que mil palabras: vealiquí o antes e o despois.

E chegaron os destructores:

Teño fotos a moreas do día a día…

É curioso, mentres eiquí sustitúe bosque e leiras por cemento, o alcalde, fai leiras nos xardíns da Mariña, fronte ao porto deportivo: un xardín a base de porros, coliflores, leitugas, repolos de Betanzos e máis cebolas. Para quen son a leña e mailos productos da horta da Mariña. Non ten desperdicio, mirade:

Texto e fotos: Fina Roca

Hoxe Domingo de Ramos escomenzaron os actos litúrxicos da Semana Santa e, este ano, decidín percorrer as parroquias menos emblemáticas a nivel turismo, para saber como se vive o Domingo de Ramos a nivel barrio. Pagou a pena visitar a parroquia de Santa María de Oza, en Monelos, A Coruña…  

A procesión da borriquiña en Viveiro, Ferrol, Coruña, Lugo, Santiago ou Ourense remóntase a épocas ancestrais e son transmitidas pola TVGa, pero, observar en directo como se mantén a Liturxia en barrios como Monelos (A Coruña), problemáticos, periféricos e asociados ao mundo da droga, do paro e xubilacións adiantadas, é moito máis interesante e, incriblemente, máis positivo ca aqueles lugares de interés turístico. Podedes ver nesta mesma páxina o derradeiro asesinato ocorrido nesta zoa, na Rúa da Igrexa. Pero, créedeme a xente do lugar é familiar, boa xente, que se preocupa polos gatiños, polos anciáns e nenos a tódolos niveis, malia a fama do trapicheo de drogas…

A Igrexa da Parroquia de Santa María de Oza está porta con parta das primeiras vivendas sociais coruñesas de integración xitana, un barrio cheo de churembeis/las que xogan no atrio da Igrexa baixo a atenta mirada das súas nais e avoas. Nunca houbo problemas coa parroquia malia que a meirande parte dos xitanos pertencen a Igrexa Evanxelista e que adoitan facer as barbacoas e tende-la roupa nas beirarrúas da Igrexa. Que queredes? A min, estéticamente, moléstame máis o polideportivo do IES de Monelos que pegaron a fermosa Igrexa de Santa María de OZA, que as bragas, calzoncillos ou sabas, que os xitanos tenden na acera da Igrexa, como podedes ver nestas páxinas. Os xitanos/as, cando pasamos diante deles, adoitan dicir: que pase a boa xente, e iso reconforta a calquera.

 Na parroquia da que nos ocupamaos, a Eucarestía do Domingo de Ramos, celébrase no Atrio da Igrexa, ao aire libre, ao pe do fermososo cruceiro de pedra; a misa, cantada por parroquíáns dirixidos maxistralmente por unha muller moi nova, invita ao recollemento e reflexión. Como en toda A Coruña, e Galicia en xeral, o crecemento cero da pobación, -agás entre a poboación de etnia xitan que son evanxelistas a meirande parte- notábase na celebración de Monelos: palmas e palmeiras portadas por nenos ou nenas había poucas.

Ramos a base de loureiros e olivos había moitos pero portados por xente maior coas súas mellores galas, como manda a tradición. A misa, en castelán, pero, os cregos, logo da Eucaristía, falaban en galego cos seus fregueses/as. Co linda que é a Eucarestía en galego…

Velaiquí algunhas imaxes que inmortalizaron o Domingo de Ramos en Monelos: 

O coro da parroquia:

Sinceramente, que molesta máis? A roupa a secar dos xitanos que viven no edificio de enfronte ou o pabellón deportivo do IES de MONELOS?

Texto e fotos: Fina Roca

?

En Viveiro o martes de Entroido xa non é o que era pero con todo, malia chuvia e o frío, as comparsas e mascaritas saíron a rúa celebrando e homenaxeando a don Lardeiro. Pola mañá a comparsa da ONU (unha das máis veteranas) percorreu tódolos bares e rúas para anima-lo cotarro, desfilando pola tarde pola estrada de Viveiro como manda a tradición. A ONU  é popular polas suas letriñas cargadas de retranca contra as autoridades civís da ilustre vila viveiresa que este ano materializaron baixo a plica ORQUESTRA menudo PANORAMA:

Velaiquí:

Na rúa de abaixo:

Na Fontenova:

No Bar Normandía da Zapatería:

O desfile empezou as cinco da tarde baixo unha chuvia desa que parece que non molla pero empapa:

A idade non importa, había dende bebés ata persoas moi maiores:

Os larpeiros de Pénxamo tiñan moita marcha e ían facendo filloas e rosquillas que distribuían entre o público:

Os presos vendían as motos por falta de puntos:

Os xubilados non faltaban, nin os caracois, nin as chicas do can-can, nin os picapedras:

A xefa da estación toma folgos para dirixir o cotarro:

Texto e fotos: Fina Roca.

?

Sábado de Entroido de 2010. Cita obrigada: Teatro Pastor Díaz de Viveiro onde se dan cita as alpuxarradas (chirigotas) para poñer a caldo as autoridades civís, militares e relixiosas, amén dalgún que outro/a escribidores e columnistas, que por saír a figurar din mil sandeces na prensa. É dicir, festa rachada.

Eduardo o do camping e presentador dende os tempos de antano das alpuxarradas:

En Viveiro hai que gardar cola para todo, colas interminables, faga frío ou calor, pero non importa, paga a pena conseguir entradas de balde para seguir de cerca os aconteceres do Entroido Lardeiro. Eso sí, convén ir abrigados: no Teatro Pastor Díaz fai máis frío que na Gañidoira cando neva.

Nas alpuxarradas non faltaba de nada, nin Hortensio o home orquestra, que deixou a coral viveirensa para gañarse a vida a súa maneira, cousa que non lle perdoa o habitual presentador do evento, Eduardo Lorenzo (Edu o do camping), como tampouco llo perdoa ao Caxete, Pacomio, J.Luís Rivera e tantos outros carnavaleiros, coma Toñín Colosía, que están a ver os toros dende a barreira de San Pedro. Cumpre dicir que cada alpuxarra vén na compaña das súas letras e as veces da música. Cadaquén é moi libre de meterse con quen quere: a quen lle toque a chirigota que se agoante e que se foda.

Velaiquí ao home orquestra recibindo aos invitados no hall do Pastor Díaz e no escenario: había que velo subi-las escaleiras cos zocos vermellos cascabeleiros e platiños no medio das pernas. Hortensio é algo moi serio como músico e persoa:

No palco de autoridades non faltaba nin o bispo de Mondoñedo (alias Perón) nin Belén Esteban (Chus), nin Carmela Marchante (África).

 Belén Esteban coa ciruxía trocou a cara e un pouco máis, pero quedoulle o fuciño torto, coma se fose unha burricán, segundo dicía unha das coplas  dos Baixos.

Belén Esteban no palco de autoridades non paraba de dicir: Xa vale, eh! Pero, esta tía, como ve negocio en todo canto toca, coidaba que a que subscribe ía pagarlle algo, ou cobraba, por saír na foto. A borro e punto. Anda que lle dean, quen non quera síar na foto, que se quede na casa, pero a min, tanto me ten…

Carmele Marchante quedouse coas ganas de bailar o Sunami:

No palco de autoridades militares (Tarrio) e civís (Paco Chao e Xavier o panadeiro da Zapatería) amén das respectivas conselleiras de tódolos partidos, predominaba o xineceo.

Alpuxarreiros e alpuxarreiras maiores do reino de Viveiro:

1.- O Rei e o seu gardaespaldas: o rei aburrido de tanta política estúpida quedábase durmido. Cando o garda espaldas espertábao, increpábao dicíndolle, por que no te callas?

2.- Moito Fandango animou a velada coa súa música:

3.- Canela Fina de Foz, clásicas alpuxarreiras, arranxou o maior aplauso do público porque o pasado ano morreu unha das fundadoras do grupo e por iso faltaron á cita; non deixaron títere con cabeza, parodiaron á duquesa de Alba e ao seu noivo Alfonso coa música do Dúo Dinámico: Quince Años tiene mi amor. Xeniais! 

4.- Manoel Riveira: A trancas e barracancas vestido de vikingo por aquilo dos cornos meteuse coa Mariña, coa senador do PP, a das Fidalgas, claro!

5.-Os Baixos (membros da Coral) parodiaron todos o aconteceres locais, autonómicos, nacionais e internacionais, dende o decretazo da enseñanza trilingüe, pasando polo da xubilación aos 67 anos (pedían empezar a traballar aos trece) ata a famosa frase de Esperanza Aguirre chamandolle fillo de puta a Serrano ou Gallardón; Belén Esteban e a Campanario, amén da estrada de Celeiro (afectada por un derrumbe) e o nacimento xigante de Santa María que, afurtunadamente, deixou de exibirse polo ben do Patrimonio Románico de Santa María.

6.-Ramil (Sen Frenos e Costa Abaixo): sen lugar a dúbidas o mellor da crítica da política local. Este persoeiro ten un galego fermosísimo que deberían pór nos centros educativos públicos. Meteuse co PP e co PSOE e con todos cantos governan. Identificou ao alcalde de Viveiro (Melchor Roel) coa viagra porque ten ao pobo todo levantado.

6.- Os Mallos. Esta comparsa é un dos grupos máis participativos de Viveiro (ver nesta misma bitácora os Maios de Viveiro) e sen lugar a dúbida son os resucitadores dos Maios viveirenses. Paradoriaron o Limbo facendo alusión de que as institucións políticas están no idem, é dicir, no limbo, que non se enteiran, vamos! O seu sentido do humor é incuestioinable.

7.- A Fachenda da Parroquia parodiaron maxistralmente ao conxunto muxical de Viveiro Escolma de Meus, pero baixo o nome do O Colmo dos Meus. Presentou a Alpuxarrada Viveiro Zaaas coa música do boleiro Viveiro, Viveiro, encantado paraíso xunto ao mar: non deixaron títere con cabeza tratando os seguintes temas: O Xeríatrico, os políticos Aja e Raphael (amantes de Teruel), a Piscina, a Escola de Fútbol, o PP con problemas a esgalla que non se falan entre eles, o Belén dos ODS cuxa perda atribúen a escritora Fina Roca a quen tilda de dicir sandeces na prensa -Ogalla a devandita FR tivese tanta forza no mundo politiqueiro que outro gallo cantaría, de seguro que se por ela fose non tirarían as casas do Lodeiro-, e a radio, naturalmente da Ser, a COPE non a parodiaaon, claro! Se lle vía o plumeiro, pero a miin encantáronme as súas cantigas, malia ser eles de dereitas e eu de esquerdas. Ser demócrata ou carnavaleira é unha actitude permanente cara á vida.

O ambiente dos bares é o mellor do Entroido: os alpuxarreiros e mascaritas anónimas fan as lededicias de todos e todas, incluso, Carmele, poido bailar e cantar o Sunami ás súas anchas. Que non decaiga a festa porque aínda queda moito por ver e gozar. Edu, o do camping, o presentador, fixo un chamamento que subscribo: todos os participantes, público e alpuxarradas, superaban a idade media de trinta anos e temos que impicar a xente máis nova.

Vivero é moito Viveiro dígolo eu que non perdo pancada:

Velaiquí as autoridades civís e militares: Xavier e Tarrío bebendo e cantando a mazo.

En fin! Que non decaía a festa, o marte de entroido máis…

Texto e Fotos: Fina Roca

?

O pasado día 30 de xaneiro, Xesús Alonso Montero, recibiu o Facho de ouro nun entrañable acto presidido polo presidente da institución cultural, Xosé Luís Rodríguez Pardo, quen, logo de subliñar a importancia do homenaxeado na Cultura Galega, fixo un chamamento en pro da nosa fala.

http://es.wikipedia.org/wiki/Xes%C3%BAs_Alonso_Montero

Xesús A. Montero subliñou a importancia das asociacións culturais da década dos sesenta (O Facho, Gallo, Abrente…) todas elas relacionadas coa luz fronte ao obscurantismo franquista. Facendo un xogo de palabras co termo Facho, o académico, profesor e escritor, remontouse a súa aldea natal (Ventosela) para recordarmos que alí a un facho (antorcha de palla) chamábanlle fachiqueiro: un fachiqueiro non só é unha tea accesa, senón tamén o portador dos fachos.

Emulando os versos do gaiteiro de Penalta de Celso Emilio Ferreiro (Tendes que acender un facho/ Un Prometeo cantando) -que segundo afirmou, deberían figurar no frontispicio da Asociación o Facho- chegamos ao Prometeo mitolóxico, ao Titán amigo dos mortais, que lle roubou o lume (o facho encendido) aos deuses do Olimpo para regalarllo aos humanos, Xesús A. Montero, mesmo chegou afirmar que deberíamos de facer ‘santo’ a Prometeo levándoo en procesión por toda Galicia cos fachos accesos, porque el si que fixo cousas pola Humanidade.

O acto estivo moi concurrido: académicas como Luz Pozo, políticos, escritores, profesoras, empresarias, etc..   

Texto e fotos: Fina Roca