De A Coruña a Singapur pasando por Doha…

Singapur é un dos centros financieiros máis importante do mundo, xogando un papel preponderante no comercio internacional e na economía mundial. Malia ser un Estado moderno cos seus rañaceos de cristal e aceiro, museos, centros comerciais e de ocio contemporáneo, conserva o encanto dos tempos precedentes, un legado multicultural con asentamentos musulmáns, chineses, Chinatown coas súas pagodas templos e museos, e a elegancia da arquitectura colonial hindú, LITTLE INDI, cos seus hoteis impresionantes (Rafles), cafés e centros comerciais con marcas de luxo. A zoa onde se atopa a pequena India estaba ocupada por europeos e euroasiáticos, pero na segunda mitade do s.XIX instalouse a pobación malaia, a máis refinada e elegante da illa.

Os mercados máis tradicionais coas súas tendas de comida ao aire libre forman parte da vida singapureña, dos que hai que destacar a gran limpeza e os productos de primeira calidade a prezos moi asequibles. A moeda é o dólar singapureño= 1´75 euros. As tres culturas maioritarias conviven pacificamente. De feito nunha mesma rúa podemos admirar unha pagoda china, un templo hinduísta e unha mezquita, por faltar non faltan nin as Catedrais anglicanas, nin as Católicas, mesmo atopeime cunha Igrexa católica coas súa gruta de Lourdes no xardín:

P1000141.JPG

O rio Singapur serpentea o centro da ciudade entre rañaceos, parques, edificios coloniais, catedrais católicas e anglicanas, templos hinduístas, pagodas chinesas e mezquitas. A zoa da movida está en Clarke Quay na riveira do río, eiquí hai bares e baretos de todo tipo, así como as mellores marisquerías do mundo cos seus viveiros ao aire libre, amén das tendas tradicionais, espectáculos ao aire libre e, incluso, tranquilos paseos en lanchiñas ou botes de remos. Nesta zoa hai botellóns á europea pero non ves nada polo chan, vai todo para o contenedor. En Singapur están prohibidos o chicle e as pipas, e hai de ti como tires un papel ao chan…   

http://es.wikipedia.org/wiki/Singapur

¿E que pintaba eu en Singapur? Pois nin mais nin menos que asistir a voda do meu fillo pequeno que namorouse dunda singapureña hindú que vive en Mánchester. Ser madriña nunha voda hinduísta é algo inesquecible. Primeiro hai que percorrer os comercios de magníficas tendas para mercar as telas correspondentes dos noivos, madriña e resto de invitados. Logo levalas a modista, que fan un traballo fora de serie en 24 horas…

Participar na cerimonia de vestir, peinar e pintar coa xena á noiva é todo un espectáculo. Tres horas tardaron a súas tías casadas, que son quen teñen ese privilexio, mentres a súa nai e a nai do novio contemplan sentadas dando o visto bo. O noivo permanece en todo momento na casa, pero non debe entrar na habitación nupcial, só mulleres. A noiva vai cuberta de sedas e ouro…

Os padriños do noivo:

P1000221.JPG

Os noivos:

P1000248.JPG

Logo ven a cerimonia relixiosa, preciosa ¡Vamos das Mil e Una Noites! Sempre descalzos, tanto na casa da noiva como no templo Sri Arasakesari Sivan:

http://www.singaporehindutemples.com/templelist/SreeArasakesariShivan/

Primeiro chega o noivo cos seus padriños ao salón nupcial onde é recibido polo padriño da noiva, os sacerdotes e os músicos hindús:

Os músicos:

 

Esperando pola noiva no local social anexo ao templo, onde fan todo  o ritual e onde se celebra o banquete nupcial.

Boda Zara.jpg

Os noivos recén casados:

P1000256.JPG

Curiosidades de Singapur:

O metro en Singapur, é dunha limpeza extraordinaria e na terminal do Sur o metro recrea un canal do rio Singapur polo que se pode navegar, no metro están as mellores marcas comerciais do mundo, Tífani, poño por caso:

IMG_20130331_130223, el metro en Singapur.jpg

O símbolo de Singapur é o Merlión unha criatura mítica mitade pez e mitade león, quen vixía dende o rio toda a mariña:

http://viajesturisticos.org/viajes/singapur/

Non é difícil atopar hotel para tódolos bolsillos, recomendo dous:

Summerview en Little India, económico e boa relación calidade precio

Parkroyal on Kitchener ROAD, un catro estrelas con piscina, necesaria por queles pagos e no que nos aloxamos, tampouco foi caro tendo en conta a boa situación, atención e limpeza.

Texto e fotos: Fina Roca

Mánchester and Liverpool

Históricamente la mayor parte de la ciudad fue parte del condado de Lancashire, con las zonas ubicadas al sur del río Mersey en el condado de Cheshire. Mánchester fue la primera ciudad industrializada del mundo y desempeñó un papel central durante la Revolución industrial. Se convirtió en el principal centro internacional de la fabricación textil y de hilado de algodón. Durante el siglo XIX adquirió el apodo de “Cottonopolis”, sugiriendo que era una metrópoli de las fábricas de algodón. El centro de la ciudad se encuentra en una lista provisional del Patrimonio de la Humanidad de la Unesco, debido principalmente a la red de canales y molinos construidos durante los siglos XVIII y XIX. El centro histórico es precioso y la catedral es una gozada. Por lo demás no hay grean diferencia entre las demás ciudades industrializadas de Europa, amén de que tiene el centro comercial más grande de todo el Reino Unido, que parece una basílica. La primera línea férrea del mundo se construyó entre Mánchester y Liverpool en 1829 bajo la dirección de Stephenson.  http://es.wikipedia.org/wiki/M%C3%A1nchester

Liverpool se hizo famoso por los Beatlhes y por ser uno de los puertos más negreros del mundo. Una de las principales causas de la riqueza de Liverpool fue la trata de negros y desde 1730 a 1770 salieron del puerto de Liverpool unos dos mil buques negreros y se calcula que en el espacio de once años sólo estos barcos transportaron a las colonias de América trescientos cuatro mil esclavos que fueron vendidos aproximadamente en un total de cuatrocientos millones de francos. Al final de ese siglo Liverpool controlaba más del 40% del comercio de esclavos de Europa y el 80% del Reino Unido.  Pero en el siglo XX vinieron las vacas flojas y los habitantes de Liverpool pasaron hambre. Durante los años 1960, Liverpool se convirtió en un centro cultural juvenil, con The Beatles como máximos representantes. A partir de 1970 los muelles y las industrias cayeron en declive y en los años 80 la tasa de desempleo era de las más altas del Reino Unido e, incluso de Europa, los obreros salieron a la calle muertos de hambre. A finales de siglo se diseñó un plan de regeneración que continúa ahora y la economía se ha recuperado con crecimientos mayores a la media nacional. LLama la atención sus catedrales: la anglicana y la católica.

La catedral anglicana de Liverpool (oficialmente Church of Christ Cathedral y conocida en inglés como Liverpool Cathedral o Liverpool Anglican Cathedral), diseñada por sir Giles Gilbert Scott, fue iniciada en 1904 pero no se terminó hasta 1978, dieciocho años después de la muerte de Scott. El enorme edificio está construido en arenisca roja, en un austero estilo gótico del siglo XX que crea una atmósfera de espacio místico propia para el recogimiento. Es increible, te metes dentro, la recorres, subes al campanario y salvo por el color del material empleado crees que estás en un edificio de cinco siglos anteriores, por cierto, muy típico de todo el Reino Unido. Además te puedes tomar un vino dentro de la catedral, en el bar, mientras escuchas el magnífico órgano o simplemente admirando las vidrieras de estilo gótico. Puedes subir al campanario o a los pináculos de la catedral alternando ascensor con escaleras. Merece la pena porque las vistas son increibles aunque las mejores vistas son desde el pirulí de la radio. La catedral católica es otra cosa, de estilo modernos http://es.wikipedia.org/wiki/Catedral_Metropolitana_de_Liverpool

 http://es.wikipedia.org/w/index.php?title=Catedral_de_Liverpool&oldid=57325663»  

la estación de Liverpool es de estilo modernista:

20121223_150541.jpg

La cueva donde se dieron a conocer los Beatles:

La cueva Liverpool Donde se iniciaron los Beatles!!!!!!

Mánchester con mi futura

nuera…

20121221_151846.jpg

Os Maios en Viveiro

Maio, maio, entra de crego / non revolbas o tempo… Aí ven o maio pola calle de abaixo/ aí ven o maio de roubar un refaixo/ aí ven o maio pola pescadería/ aí ven o maio comendo pan e sardiña…

Campo de Urraca é un barrio Viveirense con moita marcha que ensalza todas as festas populares, incluso, a procesión dos nenos.  Outrora as nenas saían coa cruz de maio polas rúas, para atoparse cos maios; ían  vestidas de branco cos traxes da primeira comuñón, portando guirnaldas, frores, cruces e bandexas cubertas de pétalos para pedir esmolas. As nais axudábanas a formar arcos de mirtos e flores. Os rapaces pola súa banda saían cos maios, unha especie de espantallos formados con canas, fiuncho, ramas, vimbios, varas de salgueiro: tirábanse mortos no chan pero axiña resucitaban, o que viña ser a resurreción do mundo vexetal tras o longo inverno.

Os maios son manifestacións colectivas do denominado Ciclo de Maio, un tempo comprendido entre mediados de abril e mediados de maio: entre maio e abril sae o cuco do cubil. Tres xoves hai no ano que relucen máis co sol: Xoves Santo, Corpus Christi e Ascensión.

En Viveiro os maios saen todos xuntos.

Luciano López Río é a alma mater da festa dos maios: vai vestido cun traxe feito con canas verdes, que pesa veinte kilos aproximadamente. Os acompañantes cantan os maios e piden esmolas polas rúas parando nos bares máis tradicionais. As nenas van vestidas de primeira comuñón cos arcos de mirtos e frores tal como podemos observar nas fotos. Levan maiolas e noces e cantan os Maios acompañados dunha pequena orquestra invitando a todos os presentes a acompañalos. Este é o Maio de Campo de Urraca o máis galano que ten a comarca. Velaiquí o maio:

El mayo de viveiro.jpg

IMG_0430.jpg

Texto e fotos: Fina Roca

O 15M na Coruña

Impresionante a manifestación de onte na Coruña convocada polos indignados do 15 M. Había que ver aos vellos, xoves e nenos en perfecta harmonia e pacifícamente manifestándose dende a praza da Palloza á de María Pita, cantando consignas encontra da Banca, e dos banqueiros coma Pego e Rato, dos políticos chourizos, da maldade das preferentes -‘non hay pan para tantos chourizos’, ‘Pego e Rato’ devolvede todos os cartos’-en contra da privatización da Ensinanza e Sanidade, do abuso das Hipotecas que cada día deixan duascentas familias nas rúas, etc, etc. Houbo dúas sentadas, unha diante do obelisco e outra na praza de María Pita.

Hoxe, no obelisco, había organizado un mercado de trueque, ti levabas o que querías e collías idem, pero, a policía local estivo a piques de desmantelalo por non ter o permiso correspondente, tamén querían quitar a mesa de recollida de firmas. Namentres, un grupo de persoas de todas as idades estaban a facer unha asamblea popular cunha batería de ideas para acadar argumentos para combatir a globalización e consumismo do gran capital. Eu propuxen fomentar o pensamento crítico en todas cantas partes nos atopásemos, única maneira de poder combatir dunha vez por todas o medo que está a meternos no corpo esta nova era consumista e Insolidaria.

Para maior información:

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2012/05/13/15-m-revive-galicia-25000-indignados/0003_201205H13P6991.htm

A romaría da virxe do Chamorro, Ferrol…

A romaría da virxe do Chamorro forma parte do culto mariano relacionada coas historias de pastores a quen se lles aparece a virxe entre as rochas, tan en voga dende o mester de Clerecía (Ss XIII-XIV) ate o século XVII, que é cando se funda a confradía da virxe do Chamorro, tamén chamada da virxe do nordés, en honor ó vento máis propicio e frío da zoa, o máis estimado polos pescadores das rías galegas; a capela ten o estilo propio de calquera ermida galega asentada no medio e medio dun monte con extraordinarias vistas panorámicas: consta dunha soa nave rectangular con muros de sillería de granito e mampostería, bóveda de crucería de treces claves e altar barroco presidido por unha virxe coroada con cara de nena, pelo natural, vestida a maneira románica e anxos barroco ós pes da mesma, que dan a sensación de estar a levantarlle o manto; a capela está asentada nas rocas onde apareceu a virxe e por faltar non falta ningún dos atributos dos santuarios relixiosos: a auga milagrería da fonte, os exvotos e cirios, o mendigo, o cruceiro…

Para maior información recomendo esta páxina:

http://ssantaferrol.webcindario.com/turismo/diptico_chamorro_es.pdf

Velaiquí:

Gaiteiros tradicionais con monteiras e gaitas dun só ronco

Chamorro. Ferrol. 9 de abril 2012. Fina Roca 0011.jpg

Mendigos con chagas

P4090015.JPG

A entrada a hermida é constante

Chamorro. Ferrol. 9 de abril 2012. Fina Roca 004.jpg

Este ano non permitiron veas accesas dentro do santuario, colocáronse no mirador

P4090006.JPG
P4090013.JPG
Conta a lenda cuns pastores atoparon agochada nesta rocha de avalar a virxe do nordés. Disque un mariñeiro estaba a piques de afogar na ría de Ferrol, a altura da Malata, e ecomendouse a virxe do Nordés dicindo: Xa morro, xa morro. E dende aquela tamén se coñece como a virxe do Chamorro. As cantigas populares se repiten relacionadas moitas delas coas cantigas de amigo: Senón veño a Chamorro / de mal de amores morro / eu veño ofrecida / pra que o meu amigo cumpra o prometido. 

Chamorro. Ferrol. 9 de abril 2012. Fina Roca 011.jpg

A primeiras horas da mañá os romeiros van subindo monte arriba e logo perante todo o día non deixan de subir e baixar pola estrada e corredoiras, ben por devoción, ben para cerebrar a chegada da primaveira, pois non hai que esquecer que moitas destas romarías teñen orixe precristián, e mesmo había o costume de subir ó monte, concretamente os penedos, para adorar as deuses, ou para da-las grazas da chegada da estación florida. De feito os petroglifos non falta nas rochas do Chamorro.

Chamorro. Ferrol. 9 de abril 2012. Fina Roca 003.jpg

 Fina Roca

Feliz ano 2012

A quen lle foi ben en 2011, que non se preocupe por nada, pero a quen lle foi mal, que pense que o novo ano vai traer moi boas cousas, anque teremos que loitar todos e todas xuntas para evitar que a corrupción política e bancaria NON acabe connosco. Velaiquí Londres, preciosa cidade de 15.000.000 de habitantes aproximadamente, onde souberon conservar a arquitectura tradicional, e mesmo os parques.

Feliz ano amigos e amigas e graciñas por quererme, pero sobre todo pola paciencia que tedes conmigo, prometo facervos máis caso e escribir máis a miúdo, Fina Roca.

Londres. Diciembre de 2011. Fina Roca 033.jpg

José Luís Pego nos la pegó…

José Luís Pego, ex directivo de Caixanova, desos de indemnizacións millonarias, nos la pegó. O caso é que, a iniciativa da Profesora de Historia García Portela, colaboradora de prensa e de radio, levouse a cabo unha recollida de sinaturas, que superan xa as 34.000 firmas, pedindo que xa que non devolve os cartos que alomenos devolva o título que lle deron de Economista do ano, por incompetente, claro…

Deste singular feito faise eco a Prensa do día:

http://www.elmundo.es/elmundo/2011/11/04/galicia/1320418438.html

Para seguir firmando podedes entrar no blog da devandita profesora: El otro País (la sociedad Civil)  cuxos artigos de opinión non teñen desperdicio:

http://www.angelesgarciaportela.com/

¡Ollo ao dato! Vivimos nun tempo histórico no que estamos mangoneados polo nova estirpe de caudillitos democráticos, na Ensinanza crecen coma a clara de ovo a punto de neve, son os de sempre: os trepas da quenda, capaces de desprestixiar aos seus compañeiros para ocultar a súa propia incompetencia e vagancia. Indignémos sen concensións con estes mamalóns, coma nos indignamos no seu día co chapote do Prestige baixo a bandeira de Nunca Máis. Claro que, por certo, pregúntome, ¿onde estan aqueles líderes tan carismáticos e prestixiados? Seica, ¿desapareceron do mapa? ou ¿están a ocupar cargos mellor remunerados cos do profesorado? ¡Home boh! Calquera gana máis ca un docente con máis de 40 anos de servicios prestados. ¡En fin! Hay moito macho financiero e educativo soltos, pero, ¿que queredes que vos diga que non sabedes destes galos de Morón? Pois nada non esquenzades que os ovos os seguen a pór as galiñas, ¿a que si? Fina Roca …

Xaque Mate, exposición de Beatriz Barcia….

Beatriz Barcia natural de Ferrol é ante todo unha persoa con vocación artística. Licenciada en Psicoloxía pola Universidade de Santiago, profesora de Pedagoxía Terapeútica, actriz de Teatro, Cine, TV e publicidade, deseñadora e pintora…

Esta polifacética muller vén de inaugurar unha magnífica exposición na sala da Asociación Cultural Alexandre Bóveda, sita na Rúa dos Olmos 16-18, 1º, A Coruña, que estará aberta ao público ata o 24 de novembro. Utilizando un taboleiro e pezas de xadrez, Beatriz, presenta unha colección de cadros e estampas pictóricas titulada Xaque Mate. Como a mesma autora subliñou a temática da súa obra xurdíu como unha necesidade de xustiza pictórica, enfocada a temas sociais, utilizando as figuras de xadrez de xeito antropomorfo e xogando, irónicamente, co xaque mate da vida mesma..

Ten por norma fotografiar paso a paso canda candaseu cadro, dende o boceto inicial ao resultado final. Foi unha delicia ver ‘teatralizado’ na pantalla tan singular forma creativa, Beatriz, expuso con voz firme como levou a cabo dous dos seus cadros máis interesantes, que foron adquiridos polo museo de xoguetes: unha caixa de mixtos en forma de xadrez está a piques de ser engulida por unha ola xigante, a devandita caixa simboliza unha pateira. O outro aparece primeiro con tres pezas de xadrez de cores vermella, amarelo e mourado, pouco a pouco xurde o Guernica de Picasso e o taboleiro de xadrez cos peós na vangarda, azuis, proxectando sombras negras de soldados a piques de fusilar as tres pezas subliñadas, á bandeira republicana.

A técnica pictórica máis empregada é a de acrílicos sobre lenzos.

Velaiquí:

 

Non deixa ningún tema no tinteiro: Nin o burka como opresión feminina, nin o fusilamento do Ensino Público, amén do logradísimo cadro das forzas vivas ou o xaque mate ortográfico, íntimamente relacionado coas acampadas dos indignados…

Beatriz con Gustavo Pernas e Ánxela Blanco…

A presentación estivo moi concurrida e por faltar non faltaron dramaturgos coma Gustavo Pernas, actrices como Ánxela Blanco, músicos e pintores como Manuel Rajal…

 

Texto e fotos: Fina Roca

Alfonso Otero Regal gaña o Premio Nacional de Artesanía, Viveiro…

Alfonso Otero Regal leva máis de trinta anos traballando na cerámica, primeiro no seu taller da Porta da Vila, Viveiro, e dende hai uns anos na Xunqueira, onde foi quen de transformar unha antiga fábrica de curtidos, que se caía a cachos nun complexo cultural único, de tres pisos, perfectamente identificado coa paisaxe e entorno no que además do seu propio taller aberto ao público, hai xardíns, Museo, Biblioteca, Auditorio, Sá de exposicións…

Todo o entorno é idílico xa que está ubicado ao carón do Convento de Valdeflores onde o tempo se para invitando á reflexión.

Cabe subliñar que o taller de Otero Regal está presidido pola bandeira republicana. 

Nada mellor que entrar no seu propio enlace para comprobar o que dimos:

 http://www.oteroregal.com/

Ou no seu blog, A Maliña de Lugo, xa que ademais de ser un creador artesanal, un artista, escribe artigos de opinión que por regra xeral aparecen publicados en El Progreso de Lugo ou en revistas especializadas:

http://www.blogoteca.com/viveiro/index.php?cod=105778

Regal adoita traballar no taller da Xunqueira coas portas abertas cara ao público. Habida conta que é una eciclopedia andante e coñece un sinfín de anécdotas dos tempos precedentes e presentes, adoita falar cos visitantes e amigos de mil cousas sen deixar de traballar no seu taller, moldeando ou pintando cerámica antes de ir ao forno.

Vaia dende aquí a miña noraboa persoal ao artista polo merecido Pemio Nacional de Artesanía

O Taller é unha especie de remanso cheo de luz. Velaiquí parte do taller coa bandeira republicana ao fondo  

Regal y Fina Roca.JPG

Texto: Fina Roca. Foto: JMCI

?