Carrilleiras de terneira ao viño tinto…

Dan moito qué facer pero están riquísimas. É unha carne moi melosa, sen apenas grasa e rende moito si a filateades ao final. Aconsello facela por etapas, é dicir, en dous ou tres días para non cansarmos.

Ingrendientes para tres ou catro persoas: Catro carrilleiras, 4 tomates, 4 zanorias, catro cabezas de allo peladas e catro sen pelar, un porro grande, 2 cebolas medianas, cebollino, unha folla enteira de apio e outra de loureiro seco, e unha botella de viño tinto, mellor do ribeiro, do do gordo, dese co que se fan as sopas de cabalo (Viño quente+sucre+pan), pero no caso de non telo vale un Rioxa, aceite de oliva virxe e unha pouca de fariña de trigo. Non utilicedes viño peleón daralle mal sabor.

Pasos a seguir: 

1º) Limpalas carrilleiras de tódalas impurezas. 2º) Cortar todas as verduras ao chou, non importa o tamaño, porque logo ímolas pasar pola batidora, pero botade unha das zanorias enteiras, para logo cortala en rodaxas finas e adornar as carrilleiras, meter todo nun bol grande, introducir a carne, cubrir co viño tinto e deixar macerar catro horas como mínimo. 3º) Logo da maceración sacar as carrilleiras e deixalas escorrer ben ate que non solten ningunha auga. 4º) Enfariñar e pasar pola sartén en abundante aceche, volta e volta, para sellalas ben. 5º) Metelas nunha pota grande e cubrilas co mesunxe da maceración, poñer ao lume, primeiro forte e logo reducido, deixándoas cocer todo o tempo que necesiten ate que estean blandiñas, entre dúas e tres horas en pota normal. 6º) Unha vez que estean cocidas retirar e pasala salsa pola batidora e si fai falla polo chino para que non queden grumos, volver a levar a salsa ao lume e deixala reducir. 7º) Cubrir coa salsa reducida as carrilleiras e no momento de servilas volver poñer ao lume dez minutos como mínimo. Pódense gardar coa salsa na neveira e estarán riquísimas igual.

Para acompañalas: recomendo patacas fritidas, ou cocidas pequeniñas, e unha fritanca de verduras: colifror, brécol, coles de buselas, etc..

 

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 002.jpg

 

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 004.jpg 

 Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 0051.jpg Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 006.jpg Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 007.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 008.jpg Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 010.jpg Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 011.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 009.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 020.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 019.jpg

Fileteadas renden moito máis.

Texto e fotos: Fina Roca

?

Sargo salvaxe ao forno…

Esta receita vale para os Sargos, Besugos, Douradas, Xurelas e Xardas grandes, Roubalizas e calquera outro peixe salvaxe ou de piscifactoría que querades facer ao forno, anque é preferible o peixe salvaxe, por exemplo unha xurela que é riquísima e non vai cara, entre un ou dous euros o quilo. Nestas datas o sargo vai ben de prezo, catro e seis euros  quilo, podédelo conxelar para as navidades, aganta moi ben o frío, non se oxida tanto como o besugo: é máis sabroso e barato.

Aínda que por Santos e Defuntos cumpre facer Magostos (castañas asadas), que podedes ver nesta mesma páxina no apartado de Receitas, dado que acércase o Nadal, época familiar estupidamente consumista, vouvos dar dúas receitas baratas e riquísimas, cuxos ingredientes principais podedes coller agora, conxelalos e quedar coma reises ese gran día de Noiteboa ou Anonovo, sen salir do presuposto. O marisco vai ir caro por esas datas, pero a mediados ou finais de xaneiro, en plena costa de idem, vai tirado e poderedes comer a fartar, así que agora cumpre preverse de langostinos, e das miñas suxerencias culinariaS para paliar a crise. Dareivos dous platos, un de peixe e outro de carne, Sargo salvaxe ao forno e carrilleiras de terneira.

Empecemos por coñecer o peixe que imos comer:

http://es.wikipedia.org/wiki/Diplodus_sargus_sargus

Ingredientes para catro, cinco ou seis persoas: dous sargos de 600 gramos aproximadamente cada un, unha cebola grande, tres cabezas de allos peladas, dous tomates grandes, dous limóns, cebollino, perexil, un baso de aceite de oliva virxe extra, pan raiado, un pimento vermello e dúas patacas. Modo de facelo: 1º) Unha vez que o peixe estea limpo de tripas e escamas, dependendo do tamaño facer dous ou tres cortes de ración e salar previamente por dentro pola parte da espiña, rocialos co xugo de limón e perexil picado: quen no poida tomar o sal  pode espolvorealo con allo e xenxibre. 2º) Encher o buche dos xargos coa cebola, pirixel, allos, tomate, cebollino e pimentos picado todo finamente ou en xuliana. 3º) No leito da fonte poñer unha capa de patatas cortadas un pouco máis grosas que para tortilla, encima das patacas, unha capa de tomates cortados en redondo, limóns cortados en cuartos, cebolas en aros e pimentos en juliana. Encima do leito vexetal coloca-los sargos, rocialos co xugo do limón, distribuir o aceite por riba e logo espolvorear todo con pan raiado. 4º) Quentade previamente o forno a 180º. Manter esa temperatura perante quince minutos. Poñer o grill no momento de comelos para que se dore todo e a salsa se manteña espesa. Pero ¡Ollo! Cos fornos eléctricos que seguen a manter a calor perante bastante tempo. 5º) Acompañalos cunha ensalada mixta.    

Suxerencias para o peixe de piscifactoría: todos os ingredientes, que no peixe salvaxe metimos en cru, no de piscifactoría, que é máis blando e faise antes, convén pasalos pola tixola, darlle unhas voltas ate que se ablanden. As patacas cortalas moi finas, pois, insisto, unha dourada de piscifactoría en dez minutos está feita, pero as patacas non, tamén podedes facelas aparte, ou darlles un fervor antes de colocalas na fonte. 

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 013.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 014.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 015.jpg

Fina Roca,  Receitas de outubro de 2011 016.jpg

Fotos e texto: Fina Roca

?

Enlace matrimonial de Lucía y Martín

No marco incondicional da Igrexa de San Francisco de Viveiro, ná ábsida gótica máis alta de toda Galicia, tivo lugar (14-X-2011) o enlace matrimonial de Lucía y Martín, dous rapaces coma dous soles capaces de facermos emocionar aos máis de 200 invitados. A Cerimonia celebrada por don Francisco Javier Martínez Prieto, un curiña novo que fixo da misa unha auténtica concelebración entre ateos e cristiáns, unha misa como poucas recordo na miña vida, diría que foi única, mesmo permitiu que os noivos permanecesen de cara ao público e non de espaldas como na maioría das bodas, e sen esquencerse do evanxeo tivo referencias literarias encomiables, como a ANTOINE DE SAINT-EXUPERY, o autor do Pincipiño: Amar non é mirarse o un ao outro, amarse é mirar xuntos na mesma dirección. O repertoiro musical foi exquisito, Saleta, unha vez máis coa súa maravillosa voz, fíxonos estremecer: o coro en sí non tiña despedicio. Non faltaba de nada, nin o órgano, nin gaiteiros, nin acoordonistas, onde Pablo Michelena e a súa dona Sarín debutaron a pleno rendemento ¡Son bárbaros! Empezamos con Hendel (Conticorum lubilo) e seguimos con Mozart( Aleluya) Liszt (Sueño de Amor) Shubert (Sanctus) Mozart (Dona Nobis Pacem), pasando polo Só ti da Comunión e hasta el Final (Il Divo). En ese coro celestial estaban las hermanas y amigas de la novia…

 

Velaiquí algunhas instantáneas da cerimonia e do convite nupcial en Louzao (Area):

Órgano e coro

 

Lucía tras a lectura de Acción de Grazas fíxonos chorar a todos e todas polas referencias as persoas que xa non están connosco en especial ao seu pai TOÑÍN COLOSÍA: El tiempo pasa, el verano se va y el otoño siempre llega y perdemos a veces alguna de nuestras hojas, algunhas nacen otro verano y otras permanecerán con nosotros por mucho tiempo. Pero las que nos dejan y cayeron, continúan cerca alimentando nuestra raíz con alegría… 

Os acoordonistas a saída dos noivos:

¡Ben! A cea non tivo deperdicio. Prmeiro un cóctel, logo un vídeo entrañable coas fotos de Martín e Lucía dende que naceron ata o momento da voda. Logo marisco a fartar (camaróns, percebes, nécoras e lubrigantes) carne, postres e bó viño, licores e orquestra incansable ata altas horas da madrugada con barra libre, froitas frescas e xelados tamén a fartar.

Houbo muiñeiras a mazo pois non en van os noivos forman parte do grupo folclórico máis internacional. Ver bailar a Lucía co seu tío Soto foi algo inenarrable:

 

Algúns momentos do evento:

Texto y fotos: Fina Roca

Nabucco de Verdi dirigida por Ricardo Muti. Oposición aos recortes en Cultura

Non poido pasar por alto este vídeo que me manda unha entrañable amiga. É emocionante e dura dez minutos. Ogallá ocurrisen cousas coma estas en España, en Galicia, ou no pazo da ópera de A Coruña. Logo de ler o comentarios cliquear no vínculo. Non deixedes de vos opoñer aos recortes do governo en Cultura ou Asuntos Sociais, pois facelo é non querervos a vós mesmos, tirar pedras contra o voso propio tellado…

El pasado 12 de marzo, Silvio Berlusconi debió enfrentarse a la realidad. Italia festejaba el 150 aniversario de su creación y en esta ocasión se representó en Roma la ópera Nabucco, de Giuseppe Verdi, dirigida por el maestro Ricardo Muti. Nabucco evoca el episodio de  la esclavitud de los judíos en Babilonia, y el famoso canto “Va pensiero” es el canto del coro de esclavos oprimidos. En Italia, este canto es un símbolo de la búsqueda de la libertad (en los años en que se escribió la ópera, Italia estaba bajo el imperio de los Habsburgo). Antes de la representación, Gianni Alemanno, alcalde Roma, subió al escenario para pronunciar un discurso en el que denunciaba los recortes del presupuesto de cultura que estaba haciendo el Gobierno, a pesar de que Alemanno es miembro del partido gobernante y había sido ministro de Berlusconi. Esta intervención del alcalde, en presencia de Berlusconi que asistía a la representación, produjo un efecto inesperado. Ricardo Muti, director de la orquesta, declaró al “Times”: “La ópera se desarrolló normalmente hasta que llegamos al famoso canto “Va pensiero”. Inmediatamente sentí que el público se ponía en tensión. Hay cosas que no se pueden describir, pero que uno las siente. Era el silencio del público el que se hacía sentir hasta entonces, pero cuando empezó el “Va Pensiero”, el silencio se llenó de verdadero fervor. Se podía sentir la reacción del público ante el lamento de los esclavos que cantan: “Oh patria mía, tan bella y tan perdida.”Cuando el coro llegaba a su fin, el público empezó a pedir un bis, mientras gritaba “Viva Italia” y “Viva Verdi”. A Muti no le suele gustar hacer un bis en mitad de una representación. Sólo en una ocasión, en la Scala de Milan, en 1986, había aceptado hacer un bis del “Va pensiero”.”Yo no quería sólo hacer un bis. Tenía que haber una intención especial para hacerlo” -dijo Muti -.En un gesto teatral, Muti se dio la vuelta, miró al público y a Berlusconi a la vez, y se oyó que alguien entre el público gritó: “Larga vida a Italia!”. Muti dijo entonces:”Sí, estoy de acuerdo: “Larga vida a Italia”, pero yo ya no tengo 30 años, he vivido ya mi vida como italiano y he recorrido mucho mundo. Hoy siento vergüenza de lo que sucede en mi país. Accedo, pues, a vuestra petición de un bis del “Va Pensiero”.  No es sólo por la dicha patriótica que siento, sino porque esta noche, cuando dirigía al Coro que cantó “Ay mi país, bello y perdido” , pensé que si seguimos así vamos a matar la cultura sobre la cual se construyó la historia de Italia. En tal caso, nuestra patria, estaría de verdad “bella y perdida”.Muchos aplausos, incluidos los de los artistas en escena. Muti prosiguió.”Yo he callado durante muchos años. Ahora deberíamos darle sentido a este canto. Les propongo que se unan al coro y que cantemos todos el “Va pensiero”. Toda la ópera de Roma se levantó. Y el coro también. Fue un momento mágico. Esa noche no fue solamente una representación de Nabucco, sino también una declaración del teatro de la capital para llamar la atención a los políticos. En el enlace siguiente se puede vivir ese momento mágico, lleno de emoción.

http://www.youtube.com/embed/G_gmtO6JnRs

Fina Roca.